31 de mayo
25 de mayo
Ermita de la Virgen de Chamorro o Virgen del Nordés En Ferrol , A Coruña.
A romaría da Virxe de Chamorro é unha das celebracións máis tradicionais de Ferrol. Ten lugar todos os anos o luns de Pascua (18 de abril de 2022). Nesta romaría honrárase á patroa da cidade, "Nosa Señora de Nordés", tamén coñecida como a "Virxe do Chamorro". A romaría consiste nunha subida de todos os ferroláns e peregrinos da contorna pola ladeira do mont e. Unha vez arriba, celébrase misa e diversos actos relixiosos como ofrendas á Virxe. Cando remata a celebración relixiosa, comeza un día de campo que se prolonga durante todo o día. O lugar está moi ben acondicionado para pasar un día inesquecible. En def initiva, é un día de merenda, nun enclave fermoso e privilexiado.
• Curiosidades
Nesta data, xente de todos os recunchos de España achégase á imaxe da Nosa Señora do Nordés. É un día especial cheo de encontros dos que viven lonxe.
• A Virxe de Chamorro sempre foi venerada por pescadores e mariñeiros. O santuario está nun outeiro do Pazo de Serantellos, un antigo fito náutico.
• Parece que o nome provén dun náufrago que invocaba á Virxe do Nordés dicindo “Xa morro”. Por suposto... salvoulle a vida.
Miles de devotos soben de xeonllos ou a pé ata o santuario da Virxe do Chamorro.
24 de mayo
Encontrase en Arteixo na provinvia da
Coruña.Este fermoso santuario ten unha historia
rodeada de lendas. Foi construído baixo o mandato do rei suevo Reckiario tras
converterse ao cristianismo no ano 448. Despois foi destruído polos normandos
no século X, pero a imaxe da Virxe salvou escondida baixo unhas pedras e foi
atopada séculos despois por unha nena. que pacía gando, renovando o culto con
gran devoción ata hoxe.Dende o santuario pódese ver
o monte da Cruz, onde segundo a lenda estaba agochada a imaxe, un conxunto
megalítico chamado Berce da Virxe.
Seguindo un antigo ritual, os peregrinos percorren tres
veces as pedras do santuario e bican a imaxe da Virxe.Tamén
podemos ver neste lugar os restos dun antigo castro e da “Cadeira do Rei” onde,
segundo conta a lenda, o rei suevo Reckiario contemplou a cidade dos suevos.
23 de mayo
SANTA MARÍA DA LANZADA
A Ermida da Nosa Señora da Lanzada é un templo dos séculos XII ou XIII situado na parroquia de Noalla, en Sanxenxo, Pontevedra (Galicia, España).
A capela-ermida da nosa Señora da Lanzada constituíu, xunto coa torre medieval (enclave defensivo que se relaciona coa Torre de San Sadurniño de Cambados e as Torres do Oeste de Catoira), e a necrópole baixorromana, a Fortaleza da Lanzada. , do que temos noticia dende o século X.
A
ermida é de estilo románico, comezos do século XIII. Consta dunha soa nave e
ábsida semicircular, a distintas alturas. No exterior, ao oeste está a porta
principal de dintel con rosetón de tímpano e trébol, ao sur a porta de medio
punto que define o acceso lateral e a fenda de frecha, mentres que ao norte e
ao leste destacan as súas fendas de frecha. A festividade de Santa María celébrase o último domingo de
agosto na Lanzada.
21 de mayo
20 de mayo
INSERCIONES PROMOCIONADAS
POR LOS ESTUDIANTES
DE 4 ESO B
ERMIDA DA NOSA SEÑORA DO MONTE FARO
No corazón de Galicia atópase a Serra do Faro, serra que divide as provincias de Pontevedra e Lugo. O seu punto máis alto é o Monte do Faro, 1.181 m, e divide os concellos de Rodeiro e Chantada. A poucos metros deste, noutro promontorio de 1155 m, xa no concello lugués de Chantada, está o Campo da Festa, onde se sitúa a Ermida da Nosa Señora do Faro
Este Monte do Faro foi dende tempos remotos lugar de
consagración de ritos pagáns e lugar probable da existencia dalgunha atalaia
galaico-romana, como o demostran os achados dalgunhas moedas do Baixo Imperio
da época de Diocleciano. O seu estado estratéxico converteu este lugar nun
magnífico miradoiro para controlar o paso entre o Conventus Lucensis e o
Bracarensis. Porén, a súa gran altura fixo que as condicións de vida fosen moi
adversas para manter algún tipo de asentamento permanente e por iso é doado que
durante a historia só existisen aquí destacamentos ou templos temporais.
Hoxe érguese unha ermida na honra da Virxe do Faro de gran
devoción na comarca e en toda Galicia. Polas escavacións do século XVIII sábese
que existiu un templo anterior de orixe quizais románica, construído sobre
outro aínda máis antigo, de orixe quizais pagá. Coñecemos a vontade de
cristianizar estes cultos por parte da Igrexa católica ao longo da súa
historia, como acontece en moitos puntos da xeografía galega.
El actual templo es de la segunda mitad del siglo XVII con
reformas en los siglos posteriores. Ya a principios del siglo XIX (1805),
el Obispo de Lugo, Felipe Peláez ordenó la demolición de la capilla para
sufragar los gastos de las luchas contra los franceses. Más adelante se
volvió a reconstruir y a recuperar la romería cuyos orígenes se pierden en
los tiempos. La iglesia es de planta de cruz latina con cubierta de madera a
dos aguas. El prebisterio está formado por bóveda de cañón y se encuentra
dividida en tres tramos por cuatro pilastras con arco de medio punto. Los
muros son de mampostería y sillería de granito y pizarra. Destaca en el
interior el retablo mayor neoclásico obra de Tomás Figueroa Rodríguez.
Diante da igrexa hai unha espectacular cruz de pedra coa
escena da crucifixión de Cristo. O 8 de setembro celébrase unha espectacular
romaría na honra da Virxe do Faro, onde conflúen devotos das catro provincias
galegas. Nela a Virxe, coñecida como “A Filla”, é levada en procesión dende a
igrexa de Santiago de Requeixo ata o Santuario do Monte do Faro, nun percorrido
que alcanza os catro quilómetros. Para chegar ao alto, pásase por un Vía Crucis
e pasa por varias fontes “milagreiras”. Arriba, o Campo da Festa convértese
nunha gran cervexaría, con grandes carpas que acubillan grandes postos con
pulpeiras e outros establecementos. As misas celébranse ao aire libre, xa que
hai un altar preparado para iso. Milleiros de devotos e "festeiras"
ateiga o cumio do Monte do Faro. A festa remata ao día seguinte, onde "A
Filla" é devolto ao seu lugar de orixe.
TESTIMONIO Y EXPERIENCIA CAMINO DE SANTIAGO
Sara Gómez García
Yo me lo pasé muy bien con mis compañeros y compañeras. En varios momentos en los que algunos estábamos cansados nos ayudábamos como podíamos. Fue divertido aun que también cansado. La primera vez fue raro ver a todos sin mascarilla, y también fue el mas duro. Al principio es fácil, pero cuando llegas al final estas deseando sentarte. A mi me dolieron los pies muchísimo, y también las piernas.,
Está muy bien por que no vamos separados por clases si no que nos mezclamos y te relacionas con compañeros que a lo mejor si no fuera por el camino no hablarías con ellos. Es divertido en muchos sentidos. También es saludable, andas y te lo pasas bien hablando con compañeros o simplemente mirando el paisaje. De estes tres caminos quedaran grandes momentos y recuerdos que no olvidaré nunca.
En el primer camino, al ser el primero no lo disfruté tanto y me cansé mucho, pero en cambio en los otros dos ya sabia que debía hacer y que no. Tengo ganas de hacer la excursión de fin de curso, que también será inolvidable. En muchos momentos hable con profesores y con otro muchos compañeros de mi clase y del colegio en general. No me cerré a las cuatro o cinco mismas personas de siempre. Me gustó mucho estas tres excursiones de las cuales me llevo una experiencia que nunca olvidaré.
19 de mayo
Grazas á colaboración dos estudantes da 4 ESO B
Santa María de Pastoriza
Encóntrase en Arteixo (A Coruña).
Este fermoso santuario ten unha historia rodeada de lendas. Foi construído baixo o reinado do rei suevo Reckiario tras converterse ao cristianismo no ano 448. Posteriormente foi destruído polos normandos no século X, pero a imaxe da Virxe salvou escondida baixo as pedras e foi atopada séculos despois por un nena que estaba pastando . .. gando, renovando o culto con gran devoción á actualidade.
Desde o santuario pódese ver o Monte da Cruz, onde segundo a lenda se ocultaba a imaxe, un conxunto megalítico chamado Berce da Virxe.
Seguindo un antigo ritual, os peregrinos percorren tres veces as pedras do santuario e bican a imaxe da Virxe.
Tamén podemos ver neste lugar os restos dun antigo castro e a “Cadeira do Rei” onde, segundo conta a lenda, o rei suevo Reckiario contemplou a cidade dos suevos.
18 de mayo
Situado en Lalín (Pontevedra) este santuario ten unha longa
tradición de devoción. Foi erixido nun lugar de culto moi antigo. As súas
terras están rodeadas de campos de castros e mámoas (como Oirós, un dos máis
grandes de Galicia).
Conta a historia que dous mozos pastores vixiaban o seu gando cando
estourou unha gran tormenta. Buscando acubillo, entraron nas ruínas onde estaba
oculto o corpo do santo. Nese momento apareceu a Virxe co Neno Xesús nos seus
brazos, cuberta dun gran resplandor. Ninguén cría aos pastores, pero as aparicións
continuaron ata que os habitantes da aldea atoparon nese lugar unha antiga
sepultura, co corpo incorrupto do santo eremita.
En el corazón de Galicia, en las tierras por las que discurre el río que da nombre a esta comarca, el Deza, está ubicado, el actual Santuario de Nuestra Señora de O Corpiño, en la falda del monte Carrio. Sus orígenes arrancan del s. VIII, fecha en la que vivía en esta montaña un ermitaño de gran admiración por los habitantes del lugar, pues para ellos era ejemplo su vida de fe y gran devoción a la Virgen María. Ante su fallecimiento, deciden levantar una edificación sencilla y de humildes proporciones para albergar su incorrupto cuerpo. Tras la llegada de los árabes, el lugar fue lamentablemente abandonado hasta llegar al s. XII, fecha en la que ocurre la aparición de la Santísima Virgen María a unos pequeños pastorcitos, texto que recogemos con todo detalle en el apartado de las apariciones.
Lo que anteriormente había sido lugar de devoción al ermitaño, un hombre de especial sensibilidad hacia la Madre de Dios, se convirtió en un centro de peregrinación hacia Ella misma, la Virgen María.Según consta en el Libro de Fábrica del Santuario, el día 7 de septiembre del año 1740, visita el Santuario el arcediano de Deza, D. Juan Roque Gil, el cual manda «…se componga y repare la ventana de San Caietano y se reteje dicho Santuario…». Por ello, podemos decir que el edificio es muy anterior a la citada fecha, aunque se amplió y modificó en varias ocasiones. Primero, entre los años 1743 y 1768 se erigió una iglesia de una sola nave. Entre el 1782 y 1803 se amplió hasta adoptar la planta de Cruz Latina. Entre 1867 y 1872 quedaría inserta en una planta de salón, que conllevaría dos nuevas naves laterales a las que se abriría acceso mediante varios arcos en la nave central original.
17 de mayo
El Santuario de Nuestra Señora de los Milagros
El Santuario de Nuestra Señora de los Milagros es un templo
católico del siglo xviii ubicado en el Monte Medo, en la Sierra de San Mamede,
en Baños de Molgas, Orense . Declarado monumento histórico-artístico nacional
en 1982,1 el santuario acoge todos los años una novena y una popular romería
en honor a la Virgen de los Milagros, siendo costumbre que muchos fieles acudan
al templo en peregrinación nocturna desde la ciudad.
16 de mayo
Santuario da Virxe do Gundián
Está situado en un lugar poblado de árboles, con dos fuentes, y un mirador desde el que se divisa el puente del ferrocarril, al que se llega por un camino flanqueado de robles. La capilla, construida en el s. XVIII, es de planta rectangular. La fachada principal destaca por el pórtico sostenido por 4 columnas de piedra. En el muro se abren 2 grandes ventanas enrejadas, una a cada lado de la portada, y un arco con 3 vanos. Una espadaña de doble campana remata la fachada. La imagen de la Virgen se encuentra en una hornacina enrejada en un lateral del edificio, sobre una de las fuentes milagrosas. La otra fuente está al final de las escaleras que nos encontramos enfrente. Se encuentra en la Coruña.
14 de mayo
Santuario das Ermidas
La fachada de este santuario puede considerarse como una de las mejores obras del Barroco gallego. Portada profusamente decorada; destacan sus columnas salomónicas, decoradas con vid y otros motivos vegetales. Tiene dos torres, divididas en cinco tramos, todos ellos diferentes. El interior guarda interesantes retablos, destacando el del Altar Mayor por su riqueza. El Santuario fue mandado construir por el Obispo de Astorga en el año 1624, cerca del lugar donde la tradición cuenta que apareció la talla de la Virgen. Al templo original de una sola nave, se le fueron agregando la Capilla Mayor y las dos torres, así como dos naves en el lado norte y el sur. Está situada en Ourense.
12 de mayo
Santuario Santa María de Pastoriza
https://www.youtube.com/watch?v=m4zFSRuY9SU
11 de mayo
Conta esta lenda que un veciño
da aldea de Barxamaior acudía todos os días a misa a pesar das inclemencias do
tempo. Unha tarde de tormenta o campesiño chegou empapado e estremecido de frío
ao mosteiro. Mentres consagraba o pan e o viño, o monxe mofábase da súa fe,
pensando que non pagaba a pena tal sacrificio. Nese momento o frade contemplaba
como a Hostia se convertía en carne e o Cáliz rebordaba de sangue ata manchar o
altar. A lenda remata dicindo que a Virxe do Cebreiro inclinou a cabeza no
momento do milagre para velo mellor.
También es la puerta de entrada de los
peregrinos que hacen el Camino Francés pasando por la provincia de Lugo.
Alrededor de este lugar de culto existen algunas
tradiciones y leyendas muy interesantes. Nos referimos al Santo Milagro documentado hacia el año 1300.
Cuenta esta leyenda que
un vecino de la aldea de Barxamaior acudía todos los días a misa pese a las
inclemencias del tiempo. Una tarde de tormenta el campesino llegó empapado y
aterido de frío al monasterio. Mientras consagraba el pan y el vino, el monje
se mofaba de su fe pensando que no valía la pena tanto sacrificio. Al momento
el fraile contempló como la Hostia se convertía en carne y el Cáliz rebosaba de
sangre hasta teñir el altar. La leyenda acaba diciendo que la Virgen de O Cebreiro inclinó la cabeza en el
momento del milagro para verlo mejor.
El 8 y el 9 de septiembre se celebra la fiesta
del Santo Milagro y acuden al santuario miles
de peregrinos, siendo una de las romerías más concurridas de toda Galicia.
https://www.youtube.com/watch?v=DCNn59OnrgU
10 de mayo
CON EL CONTRIBUTO DE LOS ESTUDIANTES DE SEGUNDO ESO A
SANTUARIOS MARIANOS EN GALICIA
Esta ermita cristiana del siglo XVI se encuentra en el municipio de
Ferrol, Coruña.
Su construcción está relacionada con el
milagro de Nuestra Señora salvando a un pescador que se ahogaba. En 1666 se
formó su cofradía, organizándose una romería para difundir su devoción. Los fieles
acuden al monasterio de pie o de rodillas para oír Misa y rendir homenaje a la
Virgen. También suelen celebrar un picnic cerca del santuario.
La gente va a estos santuarios por
muchas razones: para curar enfermedades, para ganar riquezas, para proteger a
los seres queridos, para tener hijos, para encontrar pareja, para escapar del
pecado... apreciarlos y respetarlos.Son también joyas arquitectónicas, que nos
cuentan siglos de historia, leyendas y tradiciones orales que forman parte
importante del folclore gallego.
7 de mayo
VIRXEN DO PORTOVELLO
Iglesia pequeña y rústica con escudo frontal del s.XVIII dedicado a la Virgen de Portovello pero con antiguo origen en el s.XIV.En la fachada encontramos características de la arquitectura popular como el arco de medio punto y la espadaña. Capilla que alberga la imagen de la Virgen de Portovello a la que se rinde culto especialmente el 8 de Mayo, fecha en la que la Virgen era transportada por una barca a través del río Miño entre centenares de pétalos de rosas.
1 de mayo
Durante siglos la Iglesia Católica ha dedicado todo el mes de mayo para honrar a la Virgen María, la Madre de Dios. La costumbre nació en la antigua Grecia.
El mes mayo era dedicado a Artemisa, la diosa de la fecundidad. Algo similar sucedía en la antigua Roma pues mayo era dedicado a Flora, la diosa de la vegetación. En aquella época celebraban los ludi florales o los juegos florales a finales de abril y pedían su intercesión.
En la época medieval abundaron costumbres similares, todo centrado en la llegada del buen tiempo y el alejamiento del invierno. El 1 de mayo era considerado como el apogeo de la primavera. Durante este período, antes del siglo XII, entró en vigor la tradición de Tricesimum o "La devoción de treinta días a María". Estas celebraciones se llevaban a cabo del 15 de agosto al 14 de septiembre y todavía puede observarse en algunas áreas.
La idea de un mes dedicado específicamente a María se remonta al tiempo barroco o siglo XVII. Si bien, no siempre se llevó a cabo en mayo, el mes de María incluía treinta ejercicios espirituales diarios en honor a la Madre de Dios. Fue en esta época que el mes de mayo y de María se combinaron, haciendo que esta celebración cuente con devociones especiales organizadas cada día durante todo el mes. Esta costumbre se extendió sobre todo durante el siglo XIX y se practica hasta hoy.
Las primeras referencias en la historia del “Mes de María” son del siglo XIII, en el que el Rey Alfonso X el Sabio, Rey de Castilla, invita a rogar a María en una de sus Cantigas, “Bienvenido Mayo”. En el siglo siguiente los joyeros de París llevaban a la Virgen un “mayo”: rama de plata adornada con brillantes y cintas. El mismo diccionario de la lengua castellana recoge la acepción.
En el siglo XVI la devoción se extiende por Alemania e Italia: un monje alemán legó un pequeño opúsculo titulado “Mayo espiritual”, en el que figura el primer esbozo de la celebración del Mes de María. Por esas fechas San Felipe Neri aconsejaba a los jóvenes veneraran a María durante el mes de mayo.
A menudo, la corona está hecha de hermosas flores que representan la belleza y la virtud de María y también es un recordatorio a los fieles para esforzarse en imitar sus virtudes. Esta coronación es en algunas áreas una gran celebración y, por lo general, se lleva a cabo fuera de la Misa.
Las formas en que María es honrada en mayo son tan variadas como las personas que la honran. Es común que las parroquias tengan en mayo un rezo diario del Rosario y muchas erijan un altar especial con una estatua o imagen de María. Además, se trata de una larga tradición el coronar su estatua, una costumbre conocida como la Coronación de Mayo.
Los altares y coronaciones en este mes no son solo privilegios de la parroquia. En los hogares también se puede participar plenamente en la vida de la Iglesia. Debemos darle un lugar especial a María no porque sea una tradición de larga data en la Iglesia o por las gracias especiales que se pueden obtener, sino porque María es nuestra Madre, la madre de todo el mundo y porque se preocupa por todos nosotros, intercediendo incluso en los asuntos más pequeños.
13 de enero